CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Telmisartan Sandoz, 40 mg, tabletkiTelmisartan Sandoz, 80 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Tabletki 40 mg

Każda tabletka zawiera 40 mg telmisartanu (Telmisartanum).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu:

Każda tabletka zawiera 153,381 mg laktozy (w postaci laktozy bezwodnej i laktozy jednowodnej) oraz 1,94 mg (0,084 mmol) sodu (w postaci sodu wodorotlenku).

Tabletki 80 mg

Każda tabletka zawiera 80 mg telmisartanu (Telmisartanum).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu:

Każda tabletka zawiera 306,761 mg laktozy (w postaci laktozy bezwodnej i laktozy jednowodnej) oraz 3,88 mg (0,169 mmol) sodu (w postaci sodu wodorotlenku).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Tabletki 40 mg

Biała, podłużna, gładka tabletka z nacięciem po jednej stronie i wyciśniętym symbolem „40” po drugiej stronie.

Tabletka ma 11,5-11,8 mm długości i 6,4-6,8 mm szerokości.Tabletkę można podzielić na równe dawki.

Tabletki 80 mg

Biała, podłużna, gładka tabletka z nacięciem po jednej stronie i wyciśniętym symbolem „80” po drugiej stronie.

Tabletka ma 14,7-15,0 mm długości i 8,2-8,6 mm szerokości.Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Nadciśnienie tętnicze

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych.

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

Zmniejszenie zachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych u dorosłych pacjentów: z objawową chorobą sercowo-naczyniową ze zmianami miażdżycowymi i zakrzepowymi (z chorobą niedokrwienną serca, udarem mózgu lub chorobą tętnic obwodowych w wywiadzie) lub z cukrzycą typu 2 i udokumentowanym uszkodzeniem narządów docelowych.

1 NL/H/1801/002-003/IB/019

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego

Zwykle skuteczna dawka wynosi 40 mg raz na dobę. U niektórych pacjentów korzystne działaniemoże mieć już dawka dobowa 20 mg. W przypadkach, gdy nie uzyska się docelowego ciśnieniatętniczego, dawkę telmisartanu można zwiększać maksymalnie do 80 mg raz na dobę. Alternatywnie,telmisartan można stosować w skojarzeniu z tiazydowymi lekami moczopędnymi(tj. hydrochlorotiazyd), które, jak wykazano, zwiększają przeciwnadciśnieniowe działanietelmisartanu. Jeśli rozważane jest zwiększenie dawki, trzeba pamiętać, że maksymalne działanieprzeciwnadciśnieniowe uzyskuje się na ogół w ciągu 4 do 8 tygodni od rozpoczęcia leczenia (patrzpunkt 5.1).

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

Zalecana dawka wynosi 80 mg raz na dobę. Nie wiadomo, czy telmisartan w dawkach mniejszych niż 80 mg skutecznie zmniejsza zachorowalność z przyczyn sercowo-naczyniowych.

Zaleca się ścisłe kontrolowanie ciśnienia tętniczego krwi na początku stosowania telmisartanu w celuzmniejszenia zachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych i w razie konieczności odpowiedniedostosowanie dawek hipotensyjnych produktów leczniczych.

Szczególne grupy pacjentów

Zaburzenia czynności nerek

Doświadczenie dotyczące stosowania produktu leczniczego u pacjentów z ciężką niewydolnościąnerek lub poddawanych hemodializie jest ograniczone. U tych pacjentów zaleca się stosowaniemniejszej dawki początkowej (20 mg), patrz punkt 4.4.

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zmiana dawkowania nie jest konieczna.

Zaburzenia czynności wątroby

Telmisartan Sandoz jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3).

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby dawka telmisartanu niepowinna być większa niż 40 mg raz na dobę (patrz punkt 4.4).

Osoby w podeszłym wieku

Dostosowanie dawki u osób w podeszłym wieku nie jest konieczne.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu Telmisartan Sandoz u dziecii młodzieży poniżej 18 lat. Dostępne obecnie dane przedstawiono w punktach 5.1 i 5.2, ale na ichpodstawie nie można określić zaleceń dotyczących dawkowania.

Sposób podawania

Tabletki telmisartanu należy przyjmować doustnie raz na dobę, popijając płynem. Produkt możnaprzyjmować niezależnie od posiłków.

4.3 Przeciwwskazania

. Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną

w punkcie 6.1.

. Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).. Zaburzenia w odpływie żółci.

. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby.

2 NL/H/1801/002-003/IB/019

. Jednoczesne stosowanie produktu Telmisartan Sandoz i produktów leczniczych zawierających aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m2), patrz punkty 4.5 i 5.1).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II podczas ciąży. Z wyjątkiemprzypadków wymagających leczenia antagonistami receptora angiotensyny II, u pacjentek planującychciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilubezpieczeństwa stosowania w ciąży. W razie stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwaćpodawanie antagonistów receptora angiotensyny II i, jeśli to wskazane, rozpocząć leczeniealternatywne (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Zaburzenia czynności wątroby

Produktu Telmisartan Sandoz nie należy podawać pacjentom z zastojem żółci, zaburzeniamiw odpływie żółci lub ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3), gdyż telmisartan wydalany jestgłównie z żółcią. U tych pacjentów można spodziewać się zmniejszenia wątrobowego klirensutelmisartanu. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby TelmisartanSandoz można stosować jedynie z zachowaniem ostrożności.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe

U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnejnerki leczonych produktami leczniczymi, wpływającymi na układ renina-angiotensyna-aldosteron,istnieje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek.

Zaburzenia czynności nerek i przeszczepienie nerki

Jeśli produkt Telmisartan Sandoz jest stosowany u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zalecasię okresowe kontrolowanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy. Brak doświadczeniadotyczącego stosowania produktu Telmisartan Sandoz u pacjentów po niedawno przebytymprzeszczepieniu nerki.

Zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej

U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i (lub) niedoborem sodu na skutek intensywnegoleczenia moczopędnego, ograniczenia soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpićobjawowe niedociśnienie tętnicze, zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki produktu leczniczegoTelmisartan Sandoz. Niedobory te należy wyrównać przed podaniem produktu Telmisartan Sandoz.

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA)

Dowiedziono, że jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny IIlub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia tętniczego, hiperkaliemii i osłabionej czynności nerek(włącznie z ostrą niewydolnością nerek). Dlatego nie zaleca się podwójnej blokady układu RAA przezjednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu(patrz punkty 4.5 i 5.1).

Jeśli zastosowanie podwójnej blokady jest bezwzględnie konieczne, leczenie takie powinno byćprowadzone pod nadzorem specjalisty, z częstą i ścisłą kontrolą czynności nerek, stężenia elektrolitówi ciśnienia tętniczego.

Inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową.

Inne stany związane z pobudzeniem układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, u których napięcie ściany naczyniowej i czynność nerek zależą głównie od aktywnościukładu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca lubchorobą nerek, w tym zwężeniem tętnicy nerkowej) leczenie produktami leczniczymi, które wpływająna ten układ (takimi jak telmisartan), wiązało się z ostrym niedociśnieniem tętniczym, hiperazotemią,skąpomoczem lub rzadko z ostrą niewydolnością nerek (patrz punkt 4.8).

3 NL/H/1801/002-003/IB/019

Pierwotny aldosteronizm

Pacjenci z pierwotnym aldosteronizmem na ogół nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe działająceprzez zahamowanie układu renina-angiotensyna, dlatego stosowanie telmisartanu nie jest u nichzalecane.

Zwężenie zastawki aortalnej i dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa zawężająca

Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, szczególna ostrożność jestwskazana u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub zastawki dwudzielnej alboz kardiomiopatią przerostową zawężającą.

Pacjenci z cukrzycą przyjmujący insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe

U pacjentów z cukrzycą przyjmujących insulinę lub doustny lek przeciwcukrzycowy oraz telmisartanmoże wystąpić hipoglikemia. Dlatego u tych pacjentów należy odpowiednio monitorować stężenieglukozy; konieczna może być również modyfikacja dawki insuliny lub leków przeciwcukrzycowych.

Hiperkaliemia

Stosowanie produktów leczniczych, które wpływają na układ renina-angiotensyna-aldosteron, możespowodować hiperkaliemię.

U osób w podeszłym wieku, pacjentów z niewydolnością nerek, pacjentów z cukrzycą, pacjentówotrzymujących jednocześnie inne produkty lecznicze, które mogą zwiększać stężenie potasu i (lub)u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami hiperkaliemia może zakończyć się zgonem.

Przed podjęciem decyzji o jednoczesnym zastosowaniu produktów leczniczych, które wpływają naukład renina-angiotensyna-aldosteron, należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka.

Głównymi czynnikami ryzyka dla hiperkaliemii, które należy wziąć pod uwagę, są:

 Cukrzyca, zaburzenia czynności nerek, wiek (>70 lat)

 Skojarzone stosowanie z jednym lub więcej produktami leczniczymi, które wpływają na układ renina-angiotensyna-aldosteron i (lub) z suplementami potasu. Produktami leczniczymi lub klasą terapeutyczną leków, które mogą wywoływać hiperkaliemię, są zamienniki soli kuchennej zawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym wybiórcze inhibitory COX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) i trimetoprim.

 Współistniejące zaburzenia, zwłaszcza odwodnienie, ostra dekompensacja niewydolności serca, kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagłe pogorszenie stanu nerek (np. choroby zakaźne), liza komórek (np. ostre niedokrwienie kończyn, rabdomioliza, rozległy uraz).

U pacjentów obarczonych ryzykiem zaleca się ścisłe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy (patrz punkt 4.5).

Laktoza

Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującądziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Sód

Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za„wolny od sodu”.

Różnice etniczne

Tak jak obserwuje się w przypadku inhibitorów konwertazy angiotensyny, telmisartan i inne lekiz grupy antagonistów receptora angiotensyny II zdecydowanie mniej skutecznie zmniejszają ciśnienietętnicze u osób rasy czarnej niż u osób innych ras. Jest to prawdopodobnie wynikiem częstszegowystępowania małej aktywności reniny osocza u pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym.

4 NL/H/1801/002-003/IB/019

Inne

Tak jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnieniatętniczego u pacjentów z kardiomiopatią lub chorobą niedokrwienną serca może prowadzić do zawałumięśnia sercowego lub udaru mózgu.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Digoksyna

Podczas jednoczesnego stosowania telmisartanu i digoksyny maksymalne i minimalne stężeniedigoksyny w osoczu zwiększało się średnio (mediana) odpowiednio o 49% i 20%. W celu zachowaniastężenia digoksyny w zakresie terapeutycznym należy kontrolować jej stężenie na początkustosowania telmisartanu, podczas dostosowywania jego dawki i po odstawieniu.

Tak jak inne produkty lecznicze działające na układ renina-angiotensyna-aldosteron, telmisartan możewywoływać hiperkaliemię (patrz punkt 4.4). Ryzyko może się zwiększać podczas leczeniaskojarzonego z innymi produktami leczniczymi, które również mogą wywoływać hiperkaliemię(zamienniki soli zawierające potas, leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniścireceptora angiotensyny II, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, w tym wybiórcze inhibitoryCOX-2), heparyna, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) i trimetoprym.

Wystąpienie hiperkaliemii zależy od współistniejących czynników ryzyka. Ryzyko to zwiększa siępodczas wspomnianego leczenia skojarzonego, a jest szczególnie duże podczas jednoczesnegostosowania z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas oraz zamiennikami soli kuchennejzawierającymi potas. Skojarzone stosowanie np. z inhibitorami ACE lub NLPZ stanowi mniejszeryzyko, przy założeniu, że ściśle przestrzega się zaleconych środków ostrożności.

Jednoczesne stosowanie niezalecane

Leki moczopędne oszczędzające potas lub suplementy potasu

Antagoniści receptora angiotensyny II, takie jak telmisartan, zmniejszają utratę potasu wywołanądziałaniem leków moczopędnych. Leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton,eplerenon, triamteren lub amiloryd), suplementy potasu lub zamienniki soli zawierające potas, mogąpowodować znaczące zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Jeśli skojarzone stosowanie jestwskazane ze względu na udokumentowaną hipokaliemię, należy zachować ostrożność i częstokontrolować stężenie potasu w surowicy.

Lit

Podczas jednoczesnego stosowania litu i inhibitorów konwertazy angiotensyny oraz antagonistówreceptora angiotensyny II, w tym telmisartanu, opisywano odwracalne zwiększenie stężenia lituw surowicy i jego toksyczności. Jeśli leczenie skojarzone jest konieczne, zaleca się uważnekontrolowanie stężeń litu w surowicy.

Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności

Niesteroidowe leki przeciwzapalne

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (takie jak kwas acetylosalicylowy w dawkach przeciwzapalnych,inhibitory COX-2 i niewybiórcze NLPZ) mogą zmniejszyć przeciwnadciśnieniowe działanieantagonistów receptora angiotensyny II. U niektórych pacjentów z upośledzoną czynnością nerek(np. odwodnionych lub w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek) jednoczesne stosowanieantagonistów receptora angiotensyny II i leków, które hamują aktywność cyklooksygenazy możespowodować dalsze pogorszenie czynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek, zwykleodwracalną. Dlatego skojarzone leczenie należy stosować ostrożnie, zwłaszcza u pacjentóww podeszłym wieku. Należy odpowiednio nawodnić pacjentów i rozważyć konieczność kontrolowaniaczynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego i okresowo w trakcie leczenia.

W jednym badaniu jednoczesne podawanie telmisartanu i ramiprylu prowadziło do 2,5-krotnegozwiększenia wartości AUC0-24 oraz Cmax ramiprylu i ramiprylatu. Kliniczne znaczenie tej obserwacji

5 NL/H/1801/002-003/IB/019

nie jest znane.

Leki moczopędne (tiazydowe lub pętlowe)

Wcześniejsze stosowanie dużych dawek leków moczopędnych, takich jak furosemid (diuretykpętlowy) i hydrochlorotiazyd (diuretyk tiazydowy) może spowodować hipowolemię i ryzykoniedociśnienia tętniczego na początku leczenia telmisartanem.

Informacje do uwzględnienia podczas jednoczesnego stosowania

Inne leki przeciwnadciśnieniowe

Działanie hipotensyjne telmisartanu może się nasilić przez jednoczesne stosowanie innych produktówleczniczych zmniejszających ciśnienie tętnicze.

Dane z badań klinicznych wykazały, że podwójna blokada układu RAA przez jednoczesnezastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu wiąże sięz częstszym występowaniem działań niepożądanych, tj. niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemiai osłabiona czynność nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek) niż po zastosowaniu jednego lekuwpływającego na czynność układu RAA (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).

Ze względu na właściwości farmakologiczne baklofenu i amifostynu można oczekiwać, że będą onenasilały hipotensyjne działanie wszystkich leków przeciwnadciśnieniowych, w tym telmisartanu.Ponadto niedociśnienie ortostatyczne może być spotęgowane przez alkohol, barbiturany, opioidoweleki przeciwbólowe lub leki przeciwdepresyjne.

Kortykosteroidy (do stosowania wewnętrznego)

Zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w pierwszym trymestrze ciąży(patrz punkt 4.4). Stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrzeciąży jest przeciwwskazane (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania produktu Telmisartan Sandoz u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3).

Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia nainhibitory ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są rozstrzygające, jednak nie można wykluczyćnieznacznego zwiększenia ryzyka. Wprawdzie brak kontrolowanych danych epidemiologicznychw odniesieniu do antagonistów receptora angiotensyny II, podobne ryzyko może dotyczyć całej tejgrupy produktów leczniczych. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia antagonistamireceptora angiotensyny II, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenieprzeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W razie stwierdzeniaciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiast przerwać i, jeśli towskazane, rozpocząć leczenie alternatywne.

Narażenie na działanie antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrze ciążypowoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnieniekostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia), patrzpunkt 5.3.

Jeśli narażenie na działanie antagonistów receptora angiotensyny II nastąpiło od drugiego trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne czaszki i czynności nerek płodu.

Należy uważnie obserwować niemowlęta, których matki przyjmowały antagonistów receptora

6 NL/H/1801/002-003/IB/019

angiotensyny II ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Karmienie piersią

Ze względu na brak dostępnych informacji o stosowaniu produktu Telmisartan Sandoz w okresiekarmienia piersią, nie zaleca się jego podawania, a preferowane jest stosowanie produktówleczniczych o lepszym profilu bezpieczeństwa w okresie karmienia piersią, zwłaszcza podczaskarmienia noworodka lub wcześniaka.

Płodność

W badaniach przedklinicznych nie obserwowano wpływu telmisartanu na płodność mężczyzn i kobiet.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że w przypadkustosowania produktów przeciwnadciśnieniowych, takich jak Telmisartan Sandoz mogą sporadyczniewystąpić zawroty głowy lub senność.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Ciężkie działania niepożądane obejmuję rekcje anafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy(≥1/10000 do<1/1000) oraz ostrą niewydolność nerek.

W kontrolowanych badaniach z udziałem pacjentów leczonych z powodu nadciśnienia tętniczegoogólna częstość działań niepożądanych związanych ze stosowaniem telmisartanu była na ogółporównywalna z placebo (41,4% v. 43,9%). Częstość tych działań nie zależała od dawki, płci, wiekulub rasy pacjentów. Profile bezpieczeństwa telmisartanu u pacjentów leczonych w celu zmniejszeniazachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych i u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym byłyzbliżone.

Wymienione niżej działania niepożądane związane ze stosowaniem telmisartanu pochodząz kontrolowanych badań klinicznych u pacjentów leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego orazz raportów po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Lista ta uwzględnia również ciężkiedziałania niepożądane oraz działania niepożądane będące przyczyną przerwania leczenia, notowanew trzech długotrwałych badaniach klinicznych z udziałem 21 642 pacjentów otrzymującychtelmisartan przez okres do 6 lat w celu zmniejszenia zachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych.

Zestawienie działań niepożądanych

Działania niepożądane uszeregowano według częstości, stosując następujące definicje:

bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1000 do <1/100); rzadko(≥1/10 000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000).

W obrębie każdej grupy o określonej częstości działania niepożądane są wymienione zgodnie zezmniejszającym się nasileniem.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

Niezbyt często: zakażenie górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie gardła i zatok, zakażenia dróg moczowych, w tym zapalenie pęcherza moczowego Rzadko: posocznica, również zakończona zgonem1

Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: niedokrwistość Rzadko: eozynofilia, małopłytkowość

7 NL/H/1801/002-003/IB/019

Zaburzenia układu immunologicznego Rzadko: reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość

Zaburzenia metabolizmu i odżywianiaNiezbyt często: hiperkaliemia

Rzadko: hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą)

Zaburzenia psychiczneNiezbyt często: depresja, bezsennośćRzadko: niepokój

Zaburzenia układu nerwowegoNiezbyt często: omdlenieRzadko: senność

Zaburzenia oka

Rzadko: zaburzenia widzenia

Zaburzenia ucha i błędnika

Niezbyt często: zawroty głowy pochodzenia obwodowego

Zaburzenia serca

Niezbyt często: bradykardia Rzadko: tachykardia

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często: niedociśnienie tętnicze2, niedociśnienie ortostatyczne

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersiaNiezbyt często: duszność, kaszel

Bardzo rzadko: śródmiąższowa choroba płuc3

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często: ból brzucha, biegunka, niestrawność, wzdęcie, wymioty

Rzadko: odczucie dyskomfortu w żołądku, suchość w jamie ustnej, zaburzenia smaku

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: nieprawidłowa czynność wątroby/zaburzenia wątroby4

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: nadmierne pocenie się, świąd, wysypka

Rzadko: obrzęk naczynioruchowy (również zakończony zgonem), wyprysk, rumień, pokrzywka, wysypka polekowa, toksyczna wysypka

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często: bóle mięśni, ból pleców (np. rwa kulszowa), skurcze mięśni

Rzadko: bóle stawów, bóle kończyn, ból ścięgna (objawy jak przy zapaleniu ścięgna)

Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: zaburzenia czynności nerek, w tym ostra niewydolność nerek

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podaniaNiezbyt często: ból w klatce piersiowej, osłabienieRzadko: choroba grypopodobna

8 NL/H/1801/002-003/IB/019

Badania diagnostyczne

Niezbyt często: zwiększone stężenie kreatyniny we krwi

Rzadko: zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, zwiększona aktywność enzymówwątrobowych, zwiększona aktywność kinazy kreatynowej, zmniejszone stężenie hemoglobiny

1, 2, 3, 4: szczegółowy opis patrz podpunkt „Opis wybranych działań niepożądanych”.

Opis wybranych działań niepożądanych

1 Posocznica

W badaniu PRoFESS u pacjentów przyjmujących telmisartan zaobserwowano większą częstośćwystępowania posocznicy w porównaniu do grupy otrzymującej placebo. Zdarzenie to może byćprzypadkowe lub związane z nieznanym dotąd mechanizmem (patrz punkt 5.1).

2 Niedociśnienie tętnicze

Hipotonia była częstym działaniem niepożądanym u pacjentów z kontrolowanym ciśnieniemtętniczym, którym poza standardowymi lekami podawano telmisartan w celu zmniejszenia ryzykawystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.

3 Śródmiąższowa choroba płuc

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płucpozostające w związku czasowym z przyjmowaniem telmisartanu. Nie ustalono jednak związkuprzyczynowego.

4 Nieprawidłowa czynność wątroby/zaburzenia wątroby

Większość przypadków nieprawidłowej czynności wątroby/zaburzeń wątroby zgłoszonych w okresiepo wprowadzeniu produktu do obrotu wystąpiła u Japończyków, u których istnieje większeprawdopodobieństwo wystąpienia tych działań niepożądanych

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działańniepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowaniaproduktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszaćwszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu MonitorowaniaNiepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawatel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected] Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Dane dotyczące przedawkowania u ludzi są ograniczone.

Objawy

Najważniejszymi objawami przedawkowania telmisartanu było niedociśnienie tętnicze i tachykardia.Notowano również bradykardię, zawroty głowy, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy i ostrąniewydolność nerek.

Leczenie

Telmisartan nie jest usuwany z organizmu metodą hemodializy. Stan pacjenta należy uważniemonitorować i stosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Sposób postępowania zależy od czasu,jaki upłynął od przyjęcia leku i od nasilenia objawów. Sugerowane metody to m.in. wywołaniewymiotów i (lub) płukanie żołądka; w leczeniu przedawkowania pomocne może być podanie węglaaktywnego. Należy często kontrolować stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. W razieniedociśnienia tętniczego pacjenta należy umieścić w pozycji leżącej na plecach i szybko wyrównaću niego niedobór soli i płynów.

9 NL/H/1801/002-003/IB/019

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: antagoniści angiotensyny II. Kod ATC: C09CA07

Mechanizm działania

Telmisartan jest czynnym po podaniu doustnym, specyficznym antagonistą receptora angiotensyny II(typu AT1). Dzięki dużemu powinowactwu wypiera angiotensynę II z jej miejsc wiążącychz podtypem AT1 receptora, odpowiedzialnego za znane działania angiotensyny II. Telmisartan niewykazuje nawet częściowej aktywności agonistycznej wobec receptora AT1. Wybiórczo wiąże sięz receptorem AT1, a wiązanie to jest długotrwałe. Telmisartan nie wykazuje powinowactwa do innychreceptorów, w tym do AT2 i innych, słabiej scharakteryzowanych receptorów AT. Nie jest znanafunkcja tych receptorów ani możliwy skutek nadmiernego ich pobudzenia przez angiotensynę II,której stężenie jest zwiększane przez telmisartan. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronuw osoczu, ale nie hamuje aktywności reniny w osoczu ani nie blokuje kanałów jonowych. Telmisartannie hamuje konwertazy angiotensyny (kininazy II), enzymu katalizującego również rozkładbradykininy. Dzięki temu telmisartan nie powinien nasilać działań niepożądanych zależnych odbradykininy.

U ludzi telmisartan w dawce 80 mg hamuje niemal całkowicie zwiększenie ciśnienia tętniczego krwiwywołane przez angiotensynę II. Działanie hamujące utrzymuje się przez 24 godziny i pozostajeoznaczalne do 48 godzin.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Leczenie nadciśnienia tętniczego

Po podaniu pierwszej dawki telmisartanu działanie hipotensyjne występuje stopniowo w ciągu3 godzin. Maksymalne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi uzyskuje się zwykle po upływie 4 do8 tygodni od rozpoczęcia leczenia i utrzymuje się ono podczas długotrwałego leczenia.

Pomiary ciśnienia tętniczego w warunkach ambulatoryjnych wykazały, że działanie hipotensyjnetelmisartanu utrzymuje się na stałym poziomie przez 24 godziny od przyjęcia dawki i obejmujeostatnie 4 godziny przed podaniem następnej dawki. Potwierdzają to wyniki badań kontrolowanychplacebo, w których stosunek wartości minimalnego do maksymalnego zmniejszenia ciśnieniatętniczego w ciągu doby wynosił stale powyżej 80% zarówno po podaniu telmisartanu w dawce40 mg, jak i 80 mg. Istnieje wyraźna zależność czasu powrotu ciśnienia skurczowego do wartościprawidłowych od dawki leku. Dane dla ciśnienia rozkurczowego są sprzeczne.

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym telmisartan zmniejsza ciśnienie zarówno rozkurczowe, jaki skurczowe, bez wpływu na częstość akcji serca. Udział działania moczopędnego i natriuretycznegow działaniu hipotensyjnym pozostaje nadal nieokreślony. Skuteczność hipotensyjnego działaniatelmisartanu jest porównywalna ze skutecznością przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczychinnych klas (co wykazano w badaniach klinicznych, w których porównywano telmisartanz amlodypiną, atenololem, enalaprylem, hydrochlorotiazydem i lizynoprylem).

Po nagłym przerwaniu leczenia telmisartanem ciśnienie tętnicze powraca stopniowo w ciągu kilku dnido wartości sprzed leczenia, bez wystąpienia nadciśnienia tętniczego z odbicia.

W badaniach klinicznych, w których bezpośrednio porównywano dwie metody leczeniaprzeciwnadciśnieniowego, częstość suchego kaszlu u pacjentów leczonych telmisartanem byłaznacząco mniejsza niż u pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny.

10 NL/H/1801/002-003/IB/019

Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym

W badaniu ONTARGET (ONgoing Telmisartan Alone and in Combination with Ramipril GlobalEndpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i leczenia skojarzonego tymi lekami naczęstość zdarzeń sercowo-naczyniowych u 25620 pacjentów w wieku co najmniej 55 lat z chorobąniedokrwienną serca, udarem mózgu, przemijającym napadem niedokrwienia, chorobą tętnicobwodowych lub cukrzycą typu 2 z potwierdzonymi powikłaniami narządowymi (tj. retinopatia,przerost lewej komory serca, makro- lub mikroalbuminuria) w wywiadzie. Byli to pacjenci zagrożenichorobami sercowo-naczyniowymi.

Pacjentów przydzielono losowo do jednej z trzech badanych grup, które otrzymywały: telmisartanw dawce 80 mg (n=8542), ramipryl w dawce 10 mg (n=8576) lub kombinację obu leków (80 mgtelmisartanu plus 10 mg ramiprylu) (n=8502). Średni czas obserwacji wynosił 4,5 roku.

Telmisartan i ramipryl równie skutecznie zmniejszały częstość wystąpienia głównego złożonegopunktu końcowego, na który składały się: zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśniasercowego niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lub hospitalizacja z powoduzastoinowej niewydolności serca. Częstość występowania głównego punktu końcowego byłaporównywalna w grupie telmisartanu (16,7%) i ramiprylu (16,5%). Wskaźnik ryzyka dla telmisartanuwobec ramiprylu wyniósł 1,01 (97,5% CI: 0,93-1,10, p (równoważny) = 0,0019 przy marginesie 1,13).Wskaźnik śmiertelności ogólnej u pacjentów otrzymujących telmisartan i ramipryl wyniósł,odpowiednio, 11,6% i 11,8%.

Stwierdzono zbliżoną skuteczność telmisartanu i ramiprylu w zapobieganiu wcześniej określonemudrugorzędowemu punktowi końcowemu, na który składały się: zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśnia sercowego niezakończony zgonem i udar mózgu niezakończonyzgonem [0,99 (97,5% CI: 0,90-1,08), p (równoważny) = 0,0004], który stanowił główny punktkońcowy referencyjnego badania HOPE (The Heart Outcomes Prevention Evaluation Study),w którym porównywano działanie ramiprylu i placebo.

TRANSCEND było badaniem, w którym pacjentów nietolerujących inhibitorów ACE i spełniającychpodobne kryteria włączenia do badania, co w przypadku ONTARGET, przydzielono losowo do grupyotrzymującej, poza standardowym leczeniem, telmisartan 80 mg (n=2954) lub placebo (n=2972).Średni okres obserwacji wynosił 4 lata i 8 miesięcy. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnicw częstości występowania głównego złożonego punktu końcowego (zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśnia sercowego niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonemlub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca) [15,7% w grupie otrzymującejtelmisartan i 17,0% w grupie placebo ze wskaźnikiem ryzyka 0,92 (95% CI: 0,81-1,05, p = 0,22)].Dowiedziono korzyści ze stosowania telmisartanu w porównaniu z placebo w odniesieniu dowcześniej określonego drugorzędowego złożonego punktu końcowego (zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśnia sercowego niezakończony zgonem i udar mózgu niezakończonyzgonem [0,87 (95% CI: 0,76-1,00, p = 0,048)]. Nie wykazano korzystnego wpływu telmisartanu naśmiertelność z przyczyn sercowo naczyniowych (wskaźnik ryzyka 1,03, 95% CI: 0,85- 1,24).

Kaszel i obrzęk naczynioruchowy notowano rzadziej u pacjentów leczonych telmisartanem niżleczonych ramiprylem, podczas gdy niedociśnienie tętnicze zgłaszane było częściej u pacjentówotrzymujących telmisartan.

Skojarzone leczenie telmisartanem z ramiprylem nie przyniosło dodatkowych korzyści w porównaniuze stosowaniem każdego z leków w monoterapii. Śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowychi śmiertelność ogólna były ilościowo większe w przypadku leczenia skojarzonego. Ponadto w grupieotrzymującej jednocześnie oba leki znacząco częściej notowano hiperkaliemię, niewydolność nerek,niedociśnienie tętnicze i omdlenia. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania telmisartanui ramiprylu w tej grupie pacjentów.

W badaniu PRoFESS (Prevention Regimen For Effectively avoiding Second Strokes) z udziałem pacjentów w wieku co najmniej 50 lat po niedawno przebytym udarze mózgu, notowano zwiększoną

11 NL/H/1801/002-003/IB/019

częstość posocznicy w grupie otrzymującej telmisartan w porównaniu z grupą placebo, 0,70% wobec0,49% [ryzyko względne 1,43 (95% CI: 1,00-2,06)]. Częstość posocznicy zakończonej zgonem byławiększa u pacjentów otrzymujących telmisartan (0,33%) niż u pacjentów otrzymujących placebo(0,16%) [ryzyko względne 2,07 (95% CI: 1,14- 3,76)]. Obserwowane zwiększenie częstościposocznicy związane ze stosowaniem telmisartanu może być albo przypadkowe, albo spowodowaneobecnie nieznanym mechanizmem.

W dwóch dużych, randomizowanych i kontrolowanych badaniach (ONTARGET [ONgoingTelmisartan Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial] i VA NEPHRON-D[The Veterans Affairs Nephropathy in Diabetes]) oceniano jednoczesne stosowanie inhibitora ACEi antagonisty receptora angiotensyny II.

W badaniu ONTARGET uczestniczyli pacjenci z chorobą sercowo-naczyniową lub chorobąnaczyniową mózgu w wywiadzie albo z cukrzycą typu 2 i z potwierdzonymi uszkodzeniaminarządowymi. Bardziej szczegółowe informacje znajdują się w podpunkcie „Zapobieganie chorobomsercowo-naczyniowym”. W badaniu VA NEPHRON-D brali udział pacjenci z cukrzycą typu 2

i nefropatią cukrzycową. Badania te nie wykazały znacząco korzystnego wpływu na nerki i (lub) układsercowo-naczyniowy ani na śmiertelność pacjentów, ale ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenianerek i (lub) niedociśnienia tętniczego było większe niż po zastosowaniu monoterapii. Ze względu nazbliżone właściwości farmakodynamiczne powyższe wyniki odnoszą się również do innychinhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II.

Inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową.

Badanie ALTITUDE (Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal DiseaseEndpoints) miało na celu określenie korzyści z dodania aliskirenu do standardowej terapii inhibitoremACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z cukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobąnerek, chorobą sercowo-naczyniową lub obiema chorobami. Badanie zakończono wcześniej zewzględu na zwiększone ryzyko niepożądanego wyniku terapii. Zarówno liczba przypadków zgonuz przyczyn sercowo-naczyniowych i udaru mózgu, jak i częstość ocenianych działań niepożądanychi ciężkich działań niepożądanych (hiperkaliemia, niedociśnienie tętnicze i zaburzenia czynności nerek)były większe w grupie otrzymującej aliskiren niż w grupie placebo.

Dzieci i młodzież

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności telmisartanu u dzieci i młodzieży w wiekuponiżej 18 lat.

Działanie hipotensyjne dwóch dawek telmisartanu oceniano u 76 pacjentów w wieku od 6 do <18 lat,z nadciśnieniem tętniczym i znaczną nadwagą (masa ciała ≥20 kg i ≤120 kg, średnio 74,6 kg), którymprzez 4 tygodnie podawano telmisartan w dawce 1 mg/kg mc. (n=29) lub 2 mg/kg mc. (n=31).Podczas włączenia pacjentów do badania nie oceniano obecności wtórnego nadciśnienia. U niektórychz badanych pacjentów zastosowane dawki były większe niż zalecane w leczeniu nadciśnieniatętniczego u dorosłych, sięgając dawki dobowej porównywalnej ze 160 mg badanymi u dorosłych.Dostosowana do grupy wiekowej średnia zmiana wartości ciśnienia skurczowego (SBP) wobecwartości początkowej (główny cel badania) wyniosła -14,5 (1,7) mmHg u pacjentów otrzymującychtelmisartan w dawce 2 mg/kg mc., -9,7 (1,7) mmHg u pacjentów otrzymujących telmisartan w dawce1 mg/kg mc. oraz -6,0 (2,4) w grupie otrzymującej placebo. Dostosowana do grupy wiekowej średniazmiana wartości ciśnienia rozkurczowego (DBP) wobec wartości początkowej wyniosła,odpowiednio, -8,4 (1,5) mmHg, -4,5 (1,6) mmHg i -3,5 (2,1) mmHg. Zmiana była zależna do dawki.Wyniki tego badania odnoszące się do bezpieczeństwa stosowania były w grupie pacjentów w wiekuod 6 do <18 lat zasadniczo podobne do obserwowanych u dorosłych. Nie oceniano bezpieczeństwadługotrwałego stosowania telmisartanu u dzieci i młodzieży.

Zwiększenia liczby eozynofilów stwierdzonego w tej populacji pacjentów nie notowano u dorosłych,ale kliniczne znaczenie tej obserwacji i jej związek z lekiem nie jest znany.

Uzyskane dane kliniczne nie pozwalają na wnioskowanie o skuteczności i bezpieczeństwie stosowania telmisartanu u dzieci i młodzieży z nadciśnieniem tętniczym.

12 NL/H/1801/002-003/IB/019

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Telmisartan jest szybko, lecz w różnym stopniu wchłaniany z przewodu pokarmowego. Średniabezwzględna biodostępność wynosi około 50%. Przyjęcie telmisartanu z pokarmem powodujezmniejszenie pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu (AUC0-∞) od około6% (dla dawki 40 mg) do około 19% (dla dawki 160 mg). Przed upływem 3 godzin od przyjęciaproduktu leczniczego stężenie telmisartanu w osoczu jest podobne niezależnie od tego, czy był onprzyjęty na czczo, czy z pokarmem.

Liniowość/nieliniowość

Niewielkie zmniejszenie wartości AUC nie powinno powodować zmniejszenia skutecznościterapeutycznej. Nie istnieje liniowa zależność między dawkami leku a jego stężeniem w osoczu.Wartości Cmax i (w mniejszym stopniu) AUC zwiększają się nieproporcjonalnie po podaniu dawekwiększych niż 40 mg.

Dystrybucja

Telmisartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (>99,5%), głównie z albuminą i kwaśnąalfa-1-glikoproteiną. Średnia objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym (Vdss) wynosi około 500 l.

Metabolizm

Telmisartan jest metabolizowany przez sprzęganie macierzystego związku z kwasem glukuronowym.Powstały związek nie wykazuje aktywności farmakologicznej.

Wydalanie

Farmakokinetyka wydalania telmisartanu charakteryzuje się przebiegiem wykładniczym, z okresempółtrwania w fazie eliminacji dłuższym niż 20 godzin. Wartość maksymalnego stężenia w osoczu(Cmax) i (w mniejszym stopniu) pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu(AUC) zwiększa się nieproporcjonalnie do dawki. Nie dowiedziono istotnej klinicznie kumulacjitelmisartanu stosowanego w zalecanej dawce. Stężenie w osoczu było większe u kobiet niżu mężczyzn, bez istotnego wpływu na skuteczność produktu leczniczego.

Po podaniu doustnym (i dożylnym) telmisartan jest prawie całkowicie wydalany z kałem, główniew postaci niezmienionej. Całkowite wydalanie w moczu wynosi <1% podanej dawki. Całkowityklirens osoczowy (Cltot) jest duży (około 1000 ml/min) w porównaniu z przepływem wątrobowymkrwi (około 1500 ml/min).

Szczególne grupy pacjentów

Dzieci i młodzież

Ocena farmakokinetyki telmisartanu w dwóch dawkach stanowiła wtórny cel badania 57 pacjentówz nadciśnieniem tętniczym w wieku od 6 do <18 lat, otrzymujących przez 4 tygodnie telmisartanw dawce 1 lub 2 mg/kg mc. Ocena farmakokinetyczna obejmowała ustalenie stanu stacjonarnegotelmisartanu u dzieci i młodzieży oraz badanie różnić związanych z wiekiem pacjentów. Wprawdziebadanie było za małe do znaczącej oceny farmakokinetyki u dzieci w wieku poniżej 12 lat, ale wynikibyły zasadniczo zbieżne z wynikami uzyskanymi u dorosłych i potwierdziły nieliniowość parametrówtelmisartanu, zwłaszcza wartości Cmax.

Płeć

Obserwowano różnice w stężeniu telmisartanu w osoczu, przy czym u kobiet wartości Cmax i AUC

13 NL/H/1801/002-003/IB/019

były, odpowiednio, 3 i 2 razy większe niż u mężczyzn.

Osoby w podeszłym wieku

Farmakokinetyka telmisartanu u osób w podeszłym wieku nie różni się od stwierdzanej u pacjentóww wieku poniżej 65 lat.

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych oraz z ciężkimi zaburzeniami czynności nerekobserwowano podwojenie stężenia telmisartanu w osoczu, zaś mniejsze stężenia w osoczustwierdzano u pacjentów z niewydolnością nerek poddawanych dializie. U pacjentówz niewydolnością nerek telmisartan w dużym stopniu związany jest z białkami osocza i nie może byćusunięty z organizmu metodą dializy. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek okres półtrwaniaw fazie eliminacji nie zmienia się.

Zaburzenia czynności wątroby

Badania farmakokinetyki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wykazały zwiększeniebiodostępności bezwzględnej do niemal 100%. Okres półtrwania w fazie eliminacji u tych pacjentównie zmienia się.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W nieklinicznych badaniach bezpieczeństwa stosowania dawki powodujące ekspozycjęporównywalną z uzyskaną po podaniu dawek terapeutycznych powodowały zmniejszenie parametrówczerwonokrwinkowych (liczby erytrocytów, stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu) i zmianyw hemodynamicznej czynności nerek (zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny),a także zwiększenie stężenia potasu w surowicy zwierząt z prawidłowym ciśnieniem tętniczym.U psów obserwowano poszerzenie i zanik kanalików nerkowych. U szczurów i psów stwierdzonorównież uszkodzenie błony śluzowej żołądka (nadżerki, owrzodzenie lub zmiany zapalne). Tymwynikającym z działania farmakologicznego działaniom niepożądanym, znanym z nieklinicznychbadań inhibitorów konwertazy angiotensyny i antagonistów receptora angiotensyny II, zapobieganoprzez doustne uzupełniające podanie roztworu chlorku sodu.

U obu gatunków zwierząt obserwowano zwiększenie aktywności reninowej osocza i przerost lubrozrost aparatu przykłębuszkowego nerek. Nie wydaje się, aby opisane zmiany, typowe również dlaklasy inhibitorów konwertazy angiotensyny i innych antagonistów receptora angiotensyny II, miałyznaczenie kliniczne.

Nie obserwowano jednoznacznych dowodów na teratogenne działanie produktu, jednak pozastosowaniu toksycznych dawek telmisartanu obserwowano wpływ na rozwój noworodka tj.mniejsza masa ciała lub opóźniony czas otwarcia oczu.

W badaniach in vitro nie stwierdzono działania mutagennego ani znaczącego efektu klastogennego,a w badaniach na myszach i szczurach nie stwierdzono działania rakotwórczego.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sodu wodorotlenekMeglumina Powidon K25Laktoza jednowodnaPowidon

14 NL/H/1801/002-003/IB/019

Krospowidon Laktoza bezwodnaMagnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blister z folii Aluminium/Aluminium, zawierający 7, 10, 14, 20, 21, 28, 30, 50, 56, 60, 84, 90, 98, 100 tabletek.

Blister z folii Aluminium/Aluminium z perforacją zawierający 28 tabletek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania produktu leczniczego

Bez specjalnych wymagań.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE

DO OBROTU

Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10

A-6250 Kundl, Austria

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Tabletki 40 mg Pozwolenie nr 17812Tabletki 80 mg Pozwolenie nr 17813

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 2.02. 2011 r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 31.07.2017 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

13.04.2018 r.

15 NL/H/1801/002-003/IB/019